''Een jong stel zit op de bank met hun huilende baby, uitgeput. „Ik ben gewoon moe de hele tijd”, zegt zij. „Als hij weer begint te huilen ga ik gewoon meehuilen.” De jonge ouders hebben een huilbaby. Lopen is het enige dat tegen het huilen helpt. „Uren, kilometers”, zegt zij. „Het laminaat is bijna versleten.”
Toen ik dit stukje las dacht ik; Gewoon huilen hoort erbij. Een huilbaby is een kindje waarvan de ouders het huilen als een probleem ervaren. Veel ouders blijven vaak te lang tobben met een huilend kind met alle mogelijke gevolgen zoals; schudden en slaan met de dood tot gevolg.Ik denk dat de ouders vaak verkeerd interpreteren ze denken dat hun kind pijn heeft, pakken de baby op, troosten hem en dragen hem. Ze verzinnen van alles om hun kind weer stil te krijgen behalve dat waar de baby het meeste behoefte aan heeft, namelijk slapen.
Ik denk dat zo een kind over zijn vermoeidheidsgrens heen gaat en hem nauwelijks meer lukt om zelf in slaap te vallen. Ik zou een vaste volgorde van slapen, eten spelen en weer slapen aanhouden. En als je kind alles heeft gehad zoals; eten, spelen, schone luier en liefde. En daarna nog huilt zou ik het gewoon een tijdje laten huilen hoe moeilijk dat ook is.
Ik ben erg benieuwd hoe jullie dit aan zouden pakken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten