Bijten en slaan. Een kijkje in het kinderdagverblijf

Overal om ons heen ligt duplo, waarmee de kinderen ijverig bouwen. Op de achtergrond hoor je kinderliedjes, waar Adje om heeft gevraagd. Op mijn schoot zit Koentje (een jongetje van twaalf maanden). Hij trekt de blokken, die ik steeds in elkaar zet, weer uit elkaar, waarop ik verbaast: "Ooooh," roep en hem kietel. Dikke pret dus. Plots kruipt hij van mijn schoot rechtstreeks naar Elza, die daar al even zit met wat keukenspulletjes, en bijt haar zo in de wang. Recht onder mijn neus!
Mijn eerste schrikreactie is willen slaan, terwijl ik hem van Elza (die ook pas twaalf maanden is) aftrek. Mijn hand die ik al opgeheven heb, zakt weer omlaag. Ik kruip naar Elza, pak haar opschoot en tik dán heel bewust Koentje op zijn handje: "Nee Koentje, dat mag niet, nee..." en ik kijk hem ook boos aan. Ik weet even niet wat ik anders moet doen. Hij moet weten dat bijten écht niet mag en ik weet op dat moment geen betere manier om bij hem binnen te dringen, woorden helpen immers niet.
Koentje huilt van dit alles, maar nog voor Loesje (zusje) Koentje kan troosten is zijn verdriet/schrik al over. Koentje kijkt ons boos aan terwijl zuslief de armen om hem heen slaat en tegen mij zegt: "Niette Koentje slaan."
Op de wang van de hard huilende Elza leg ik een koud nat washandje en probeer haar te troosten. Dit is dus de tweede keer vandaag dat Koentje in dezelfde wang bijt. Elza's wang was al rood en dik en je zag de tandjes er al in staan, nu is hij vuurrood en heeft Koentje er zelfs een beetje doorheen gebeten.Maar dan even later, valt Koentje plots Kasje (een jochie van zeventien maanden) aan en wil hem bij zijn haren naar hem toe trekken, maar Kas gaat gauw staan, waardoor de aanval mislukt. Wél geeft me dit te denken. Die tik heeft geen enkel nut gehad.

Tien minuten later komt de moeder van Koentje en Loesje binnen. Ik zit nog met Elza op schoot tussen de lego en de kinderen. Ik vertel de moeder wat er gebeurd is en ze ziet ook de wang van Elza. Moeder schrikt er erg van en zegt dat ze nog niet heeft meegemaakt dat Koentje bijt en nu vandaag twee keer. Ook zeg ik haar dat ik Koentje een tik op zijn handje heb gegeven, omdat ik niet anders had geweten wat te moeten doen.Dan komt ook de moeder van Elza binnen. Ik verontschuldig mij bij de moeder van Koentje en ga met Elza naar haar moeder. Moeder schrikt hevig van Elza's wang en ik vertel wat er zojuist gebeurd is zonder namen te noemen. Moeder begrijpt niet goed hoe een kind haar kind zoiets aan kan doen, ook al is het bijtende kindje net zo oud als Elza. Ik vertel de moeder dat ik er bovenop zat toen het gebeurde, dat dit bijten zelfs mij volledig verraste en het ook de spelende Elza had verrast. Moeder vindt het heel erg en wil toch graag weten wie het heeft gedaan. En dus vertel ik haar dat het Koentje geweest is, want daar heeft ze recht op. Dit geeft enigszins wat geruststelling nu ze ook een voorstelling kan maken.
Meerdere ouders komen binnen en willen horen hoe de dag gegaan is, dus mijn aandacht brokkelt alle kanten op en ineens is de moeder van Loesje en Koentje verdwenen terwijl het gesprek hierover nog niet af is voor mijn gevoel. Hier moet ik volgende keer nog op terug komen.
Nog voor ik naar huis ga kom ik Petra tegen, die naar de vergadering moet. Zij is een van de vaste pedagogisch medewerksters van deze groep. Ook zij moet van het hele gebeuren op de hoogte zijn vind ik. Zeker als er nog vragen of reacties van de ouders mochten komen. Dus ik vertel Petra wat er allemaal is gebeurd. Dat ik een tik heb uitgedeeld terwijl je niet mag slaan; dat ik aan de moeder van Loesje en Koentje dit gemeld heb; dat ik dacht dat het gesprek hierover nog niet af was; dat ik niet aan de moeder van Elza heb durven vertellen dat Koentje twee keer die dag in de wang gebeten heeft én dat ik moet concluderen dat ook de tik niet geholpen heeft dus......ik alleen diep beschaamd erover achterblijf.......Ik had het recht niet.

Bron: De volkskrant